تعریف حریم خصوصی
حریم خصوصی، عبارت است از مرزی که هر فرد برای خود تعیین می کند و اجازه نمی دهد
که دیگران به این مرز و حریم وارد شوند و از اطلاعات آن مطلع گردند.
روسلر (2005)، حریم خصوصی را ساحتی تعریف می کند که فرد بتواند دسترسی به آن
را در اختیار خود داشته باشد و از آن در برابر دسترسی ناخواسته توسط دیگران،
محافظت کند (بیچرانلو، طالبیان، زندوکیلی، 1394).
حریم خصوصی هر فرد، برای وی ارزشمند است و احساس اطمینان و امنیت را به دنبال
خواهد داشت. به همین ترتیب، نقض حریم خصوصی افراد نیز با احساسی از ناامنی و تشویش
همراه است و ممکن است تبعات متعددی را برای وی به دنبال داشته باشد. بنابراین
افراد تلاش می کنند تا از حریم خصوصی خود در برابر دیگران حفاظت کنند.
برای حریم خصوصی، چهار بعد مختلف را برشمرده اند که عبارت است از حریم
اطلاعاتی، حریم اجتماعی، حریم روانی و حریم فیزیکی. منظور از حریم اطلاعاتی آن است
که چگونگی و میزان دسترسی به اطلاعات شخصی خود توسط دیگران را کنترل کنیم. حریم
اجتماعی، عبارت است از آنکه در صورت تمایل توانایی و امکان خروج از روابط اجتماعی
را داشته باشیم. حریم روانی، بدین معناست که در بیان و یا عدم بیان احساسات و
افکار شخصی خود برای دیگران آزاد باشیم. در نهایت، حریم فیزیکی به منزله آزاد بودن
از نظارت و حضور فیزیکی دیگران در فضای شخصی خود است. (بورگون، پاروت، پری، کلی،
والتر، لویار، 1989).
از میان چهار بعد ذکر شده، بعد حریم اطلاعاتی و حفظ آن، امروزه بیش از پیش
اهمیت یافته و یکی از دلایل اصلی اهمیت یافتن آن، حضور فضای مجازی به موازات فضای
فیزیکی است که خطر نقض حریم خصوصی و حریم اطلاعاتی را افزایش داده است. در جهان
دوفضایی شده امروزه گزارش های متعددی از نقض حریم خصوصی افراد و افشای اطلاعات
شخصی آنها در سراسر جهان، شنیده می شود که بخش اعظم آن در فضای مجازی رخ می دهند و
تبعات بسیاری برای زندگی افراد در فضای فیزیکی به دنبال دارند. به همین سبب است که
امروزه نیازمند بازتعریف مفهوم حریم خصوصی و نیز بازتعریف قوانین و دانش مربوط به
حفظ آن هستیم.
